’t Wazzen de ienentwintigste december van twieduzendenzestiene dät Minke Kraijer aer leste Zwolse Praot in de krante veur ’t voetlicht wier edragen. En toen wier ’t merakels stille. Zi’j ad dan wel aer penne deur-egöven maer dät blieken slechs op pepier en wazzen dus symbolisch. Al aer activiteiten rondumme onzende Zwolse Taal viel in een diepe putte. Gien veraelties meer in de krante, gien bukies en gien Groot Zwols dictee. Dät wil zeggen, a-j Minke nao jören een bettien op de juuste snaeren wuzzen te kietelen dan ko-j aer nog net weer een maol strikken veur toch nog een Groot Zwols dictee.
Menig maol preberen zi’j mi’j te porren en vrögen mi’j of ’t niet wat veur mi’j wazzen umme ’t stökkien, dät inmiddels veur de grond lei, aover te nemmen. Maer jao, dan mosse-k bukken en ik binne lieveder lui dan moe of iets wat der veur deur giet. In andermans ogen dan welliswaor. En ik binne zunnig op miende rugge. Döörbi’j wi-k aoverigens ok niet an miende knieën en enkels veurbi’j lopen. ’t Mut allemaole ’t neudige dragen umme oe met de nöze nöör de grond te kriegen. En ik ebbe der jören therepie opzitten umme met een op-e-even eufd deur ’t lèven te gaon.
Ach wèè-j wat ’t is, ik laote mi’j niet graag opjaegen of vertellen wat as ik zol mutten doen. Ansporen wärkt bi’j mi’j averechts. In plase van dä-k in bewèging komme, val-k stille. Niet dät Minke mi’j op de pokkel zat, maer an aer knagen ’t ok dät nao al die jören van inspannings veur onzende Zwolse Taal ’t doek leek gevallen. Dan vraog ie oew eigen wè of wöör-j ’t allemaole veur ebt edaon. Dätzelde vin-ie ok in eel ’t verenigingsgebeuren. In die wereld bint ’t ok altied dezelden die ’t veurtouw nemmen, anders gebeurd der niks. Alles wat dreid umme vri’jwilligers is merakels muuilijk aoverende te ollen. Een speciale dag veur de vri’jwilligers ten spiet, der bint ter altied te weinig. Toch bint ter bulten die der baat bi’j ebben dät ter van alles wört georganiseerd. Wi’j kent al sinds menseneugenis de uutdrukking, ‘Völle annen maken licht wärk!’ maer ’t liekt niet genog umme de neudige annen te kriegen en te be-ollen.
Maer goed, prööties vullen gien gagies en der mos wat gebeuren. Dus as ie menen dät ie de Zwolse taal een wärm ärte toe dragen en ’t lèvendig wilt ollen dan mu-j miskien zelf in de bienen kommen en in de penne klimmen. Aldus geskiede. De stilte veur de störm is aover.
Jack Willemsen