’t Wazzen de ienentwintigste december van twieduzendenzestiene dät Minke Kraijer aer leste Zwolse Praot in de krante veur ’t voetlicht wier edragen. En toen wier ’t merakels stille. Zi’j ad dan wel aer penne deur-egöven maer dät blieken slechs op pepier en wazzen dus symbolisch. Al aer activiteiten rondumme onzende Zwolse Taal viel in een diepe putte. Gien veraelties meer in de krante, gien bukies en gien Groot Zwols dictee. Dät wil zeggen, a-j Minke nao jören een bettien op de juuste snaeren wuzzen te kietelen dan ko-j aer nog net weer een maol strikken veur toch nog een Groot Zwols dictee.
Menig maol preberen zi’j mi’j te porren en vrögen mi’j of ’t niet wat veur mi’j wazzen umme ’t stökkien, dät inmiddels veur de grond lei, aover te nemmen. Maer jao, dan mosse-k bukken en ik binne lieveder lui dan moe of iets wat der veur deur giet. In andermans ogen dan welliswaor. En ik binne zunnig op miende rugge. Döörbi’j wi-k aoverigens ok niet an miende knieën en enkels veurbi’j lopen. ’t Mut allemaole ’t neudige dragen umme oe met de nöze nöör de grond te kriegen. En ik ebbe der jören therepie opzitten umme met een op-e-even eufd deur ’t lèven te gaon.
Ach wèè-j wat ’t is, ik laote mi’j niet graag opjaegen of vertellen wat as ik zol mutten doen. Ansporen wärkt bi’j mi’j averechts. In plase van dä-k in bewèging komme, val-k stille. Niet dät Minke mi’j op de pokkel zat, maer an aer knagen ’t ok dät nao al die jören van inspannings veur onzende Zwolse Taal ’t doek leek gevallen. Dan vraog ie oew eigen wè of wöör-j ’t allemaole veur ebt edaon. Dätzelde vin-ie ok in eel ’t verenigingsgebeuren. In die wereld bint ’t ok altied dezelden die ’t veurtouw nemmen, anders gebeurd der niks. Alles wat dreid umme vri’jwilligers is merakels muuilijk aoverende te ollen. Een speciale dag veur de vri’jwilligers ten spiet, der bint ter altied te weinig. Toch bint ter bulten die der baat bi’j ebben dät ter van alles wört georganiseerd. Wi’j kent al sinds menseneugenis de uutdrukking, ‘Völle annen maken licht wärk!’ maer ’t liekt niet genog umme de neudige annen te kriegen en te be-ollen.
Maer goed, prööties vullen gien gagies en der mos wat gebeuren. Dus as ie menen dät ie de Zwolse taal een wärm ärte toedragen en ’t lèvendig wilt ollen dan mu-j miskien zelf in de bienen kommen en in de penne klimmen. Aldus geskiede. De stilte veur de störm is aover.
Jack Willemsen
Paosen, dät is ’t eier èten niet
Oe vremd ’t eigenlijk ok is of juuste niet, met Paosen was der aoveral wè wat te doen. Zelf wazzen ik eigenlijk niks van plan en wol alles mooi op zien beloop laoten. En dät e-k feitelijk ok edaon. Maer iens kieken wat de dag brengen zol. Gien paosontbijt, gien eier skilderen, dät lao-k an de wereld umme mi’j en. Rustig an en dan kump der as vanzels wat. Zo kwamp de gedachen op umme maer iens op femiliebezuuk bi’j mien oma te gaon. Dan zie-k mien pärremetaosie nog iens. Maer nog veur ik mi’j een stoete achter in de als adde kunnen stèken, kriegen ik al een berichien binnen. “Vuul ie der wat veur umme samen met mi’j in de stad iens èven een kom thee te doen?” Zonte kanse lao-k niet liggen en de woorden van mien va kommen mi’j in gedachen. “Make maer gien plannen, ’t kump toch altied anders!” En ’t plan wazzen nog maer een seconde old, ku-j naogaon. Dus gien femiliebezuuk en dus nog gien eier.
Maer merakels wat een mooien dag. De zunne skienen en der wazzen reuring genog in de stad. Gelukkig kon ik mi’j nog een mooi plasien bemachtigen op ’t terras en zatten zo läkker in de zunne en uut de wind. Now nog èven wachen op mien taofeldame. Maer die wazzen der eerder dan mien köppien thee.
Menig op-eblaozen vrèètskure umme ons en wazzen zich de leste pruttel van de paosbrunch an ’t nöör binnen wärken. Maer dät moch de pret niet drukken en a-j der maer niet zo op letten dan a-j der ok gien wèèt van. Döörbi’j, mien uutzicht ad mi’j allange gevangen en wi’j waeren al bli’jde dä-w een plekkien adden en dät ’t weer ons zo gunstig gezind wazzen. Want as ’t der op an kump adden wi’j der eigenlijk agees niet bi’j stille estaon dä-w miskien adden mutten reserveren. ’t Wazzen, zoas dät bi’j ons altied giet, op-ekommen as poepen en dan gao-w. Maer tegenwoordigs is dät allange niet meer gebrukelijk dä-j dan ok maer zo ärns nöör binnen-en kunt. Now konnen de reservanten zowel binnen as buten zitten en dät was bi’j ’t ofsprèken nog niet bekend. De uutbater ad now iniens meer plek dan dät e van te veuren ad edacht.
Oe dan ok, ik ebben een ärg mooie Paosen e-ad en dät zonder ok maer iene ei.
En wat ’t mooie weer betreft, dät ef zich gelukkig niet bepärkt töt Paosen alleent. Dus geniet er van. Ie wèten nooit oevölle dä-j der van kriegen.