Dinsdag 9 april tussen 12.00 en 13.00 uur hebben Wim Ulkeman en Sanne in het programma Franse Chansons samen met SandWimSpread Roxane van Iperen aan de telefoon. Ze is een jurist en een auteur
luister hier onder het interview
Van 13.00 tot 14.00 uur te gast Natasja Kraijer over haar gedichten hier onder haar twee gedichten
de gedichten luisteren hier onder
Kraaiennest
Bij ons in de familie gaan we als kuikens om Grote Kraaien staan als hun
borstkassen beginnen in te zakken en houden we onze blikken gericht op de zwarte
verenpakken die in het juiste licht beschouwd uit oliegekleurde regenboogtinten zijn
opgebouwd.
Met onze familie dragen we jouw lijf naar waar je het wenste te hebben als het zover
zou komen en je zelf allang gevlogen zou zijn. Daarna trekken we met krijt witte
lijnen op zwarte maatpakken en die dragen we dan voor jou.
Bij ons in de familie gaan we diep voor iemand die we hoog hebben zitten.
Als een Grote Kraai opstijgt, ontstaat er een warrige kluwen wol waarvan het begin
en het einde niet meer duidelijk is, totdat we alles weer ontrafelen de draad opnieuw
kan worden opgepakt.
Bij ons in de familie wordt er soms door kraaien op elkaar ingepikt, omdat er iets niet
wordt gepikt en worden er snavelpunten minder scherp gemaakt en daarna wordt er
ineens over van alles gezwegen.
Maar ook: Bij ons in de familie vlechten we traditiegetrouw stevige takken tot een
Kraaiennest en heien we een lange houten paal in de grond als er een nieuw
kraaienjong wordt verwacht en dan wordt het zwijgen overstegen door het
enthousiasme krassen en dansen we trots in onze kleurige zwarte verenpakken.
Natasja Kraijer
Deeloogjes
Van alle vliegen, zie jij de eendags. Van binnenuit gevangen, beukend naar buiten.
Verdord resultaat tegen een verlicht raam.
De vachten van jouw getelde schapen zijn zo vol van verdronken water
uit zo’n diepte dat geen enkel wezen er meer op zijn poten kan staan.
Waar de woelige wind mij verfrist en duwtjes in de juiste richting geeft, voel jij de
stootjes. Niet plagerig bedoeld.
Ook de windstilte kan omverduwen. Juist stil geeft doorgaans zoveel druk.
Je laat me zoveel denken over
weerszijden,
allerlei keerzijden.
Inzichten en zichtloosheid.
Ik weet niet of stilstaan altijd vooruitgang brengt,
wel dat je een vlieg het beste kunt vatten als je hem heel rustig benadert.
Zoemmm maar eens in op de ommatidia: al die deeloogjes zien een heel eigen
stukje van de wereld.
Vanuit waar kijk jij hoe naar waar?
Natasja Kraijer