Wat e-j neudig?

A-k, zoas now, ok iens èven een wat mindere dag ebbe, dan lao-k dät gewoon èven zo wèèn. Ie kunt niet altied de vrolijke Frans uut angen en allenig maer gelukkig wèèn. ’t Zol wat wèèn.

A-j ’t ien niet ebt, ku-j ’t ander ok niet waerderen.

En e-k ’t dan eel slim? Nee eur. ’t Is gewoon dät onbestemde gevuul. Een gevuul as wa-j niet duden kunt. Der kump niet zovölle uut oew vingers en ie ebben ‘närns’ zin an. Daags der veur a-k merakels mooie momenten. Een paer wèken al eigenlijk. Dus dan ma-j now niet klagen.

Maer èven niet zovölle doen. Een bettien Youp van ’t Ek töt mi’j nemmen, dät soort dingen. Tsja die Youp. Die blaost der wat of. Ik betrappe mi’j der dan vake op, dä-k mutte lachen umme zaken as wöör ie met oew goed fesoen niet umme lachen zol. Ik märke dan ok dä-k wè wat al te veurzichtig ewörren binne miskien. Ok a-k nöör mien zönne kieke, die ölt der nog wè iens wat andere umor op nao. An de iene kante is dät generasie gerelateerd, maer an de andere kante ok een verzetten tègen. ‘Ie maggen niks meer zeggen tègenwoordigs! De lu mut niet zo zeuren.’

’t Lik der in mien ogen dan ok vake op dät umor altied ten koste mut gaon van een ander en dät vin-k niet neudig. Wat dät angiet bin-k een groot bewonderaer van Erman Finkers en Urbanus. Die ebben dät niet. Skriwwen umme ge-eurd te wörren. Miskien wè de eigen angsten en ’t eigen tekörtkommen verbärgen onder een bulte lewaai.

Maer miskien ebben niet zozeer de lu op ’t podium maer de lu in de zale ’t neudig. Iene aneuren die as zegt as wat zi’j niet dörven. En de lu die as zich an-esprökken vulen? De lu die as der anstoot an nemmen?

A-j oewzelf te serieus nemmen dan bi-j altied an de beurte. Maer ie mutten oe ofvraogen wöörumme a-j oe zo geraakt vulen. Döör zit veur oe wat te leren. Döör e-j een pienpunte die as der uut-etrökken mut. Ie kunt die ander dus maer dankbaer wèèn dät ze oe dät anrieken. Ie ebt ’t neudig umme te kakken ezet te wörren, umme oew zakies op örde te kunnen brengen.

’t Is al net as met genèzen. Zachte eelmeesters maken stinkende wonden. Ie ebben niks an metpraoters. Döör wö-j allenig maer minder van. Ie ebben ’t neudig dät oe èven dudelijk an ’t verstand wört ebracht dä-j ’t anders mutten doen. En a-j der niet nöör luusteren wilt, dan ku-j wè lopen zanikken, maer dan verdien ie ’t umme gien bi’jstand te kriegen.

Zo krig iederiene wat as-e neudig ef. Maer ie mutten ’t kunnen zien.